„Duch Święty - źródło odwagi w głoszeniu słowa zbawienia
(Dz 4,23-31)”

Verbum Vitae 2 (2002) 151-164.

Dokonana analiza egzegetyczno-teologiczna opowiadania Dz 4,24-31 prowadzi do kilku wniosków: wprowadzenie narratywne (4,23-24a), ukazujące wspólnotowy charakter mającej nastąpić modlitwy, wskazuje na misyjną naturę rodzącego się Kościoła; inwokacja modlitewna (4,24b-25a) ukazuje Boga najpierw jako Pana, wobec którego wierzący są sługami, a ich rola wyznaczona jest przez nakaz głoszenia orędzia o zbawieniu; Bóg ukazany jest również jako Stwórca oraz Ten, który przemawia przez Pisma, przez co prowadzi w rozwoju historię zbawienia; cytat z Ps 2,1-2 (ww.25b-26), wskazuje na Jezusa jako „Namaszczonego”. Po zmartwychwstaniu misję Jezusa podejmują uczniowie Chrystusa, jako kontynuatorzy Jego dzieła. Mesjańskie odczytanie Ps 2,1-2 interpretuje fakt prześladowań widzianych w dwupoziomowej optyce: najpierw w historycznej misji samego Jezusa, później w życiu Jego uczniów. W jednym i drugim przypadku przyczyna prześladowań jest ta sama: fakt głoszonego słowa. Dwie petycje skierowane do Boga (4,29-30) również koncentrują się wokół przepowiadania słowa Bożego: w pierwszej zgromadzeni proszą, by Bóg „wejrzał na groźby” spowodowane głoszeniem zbawienia, druga dotyczy udzielenia odwagi do kontynuacji tej misji. Rezultatem modlitwy (4,31), której przyjęcie potwierdza znak wstrząsu „miejsca, w którym przebywali”, jest ponowne (po Pięćdziesiątnicy) napełnienie Duchem Świętym i głoszenie z odwagą słowa zbawienia.

powrót