„Świętowanie szabatu w czasach Chrystusa w świetle źródeł żydowskich”

Questiones Selectae 11 (2004) 17, 31-48

Autor ukazuje, że praktyczne świętowanie szabatu, którego znaczenie zasadza się na Bożym Prawie nadanym Mojżeszowi, w czasach Chrystusa skupiało się wokół czterech zasadniczych aspektów: wieczerzy szabatowej, powstrzymania się od pracy, modlitw w zgromadzeniu synagogalnym i kulcie świątynnym. Dzień święty przybrał na znaczeniu jeszcze bardziej, gdy po roku 70. Żydzi pozbawieni zostali świątyni. Kształt judaizmu w pewnym sensie formował się na synodzie w Jabne (Jamni) w roku 90., pod skrupulatnym okiem rabinów (dawnych faryzeuszy). Rabini nie tylko utrzymali dotychczasowe praktyki związane z celebracją dnia świętego, ale podkreślili ich znaczenie. Gdy nie było już mowy o centralizacji kultu w świątyni w Jerozolimie i gdy ustały ofiary, większą jeszcze niż dotychczas wagę zaczęto nadawać przepisom prawnym regulującym życie religijne Żydów. Wśród nich prawo szabatowe okazało się jednym z najistotniejszych.

powrót